Eric Clapton
19 september 2025
Madison Square Garden, New York
Tekst & Foto’s: Daan Sindelka
80-jarige Clapton rockt New York alsof de tijd heeft stilgestaan
Het is een aangename nazomeravond in New York. Het schemert terwijl duizenden Eric Clapton-fans zich een weg banen door het onophoudelijk drukke Manhattan. Ze zijn op weg naar de imposante Madison Square Garden, alwaar de Britse gitaargod deze vrijdag zijn zesde uit een reeks van zeven shows op Amerikaanse bodem zal spelen. Het concert vormt daarmee bijna het sluitstuk van een voor Clapton vrij druk 2025, met eerder al optredens in de Budokan te Tokio en later nog in Engeland, Frankrijk en Italië. Alive and kicking dus die Eric, met zijn tachtig jaar.
De MSG kent voor Eric Clapton weinig geheimen meer, in 1968 stond hij er voor het eerst met Cream en sindsdien is hij er graag geziene gast. Een keer of vijftig betrad hij sindsdien de bühne van ‘The World’s Most Famous Arena’, zoals de venue zichzelf graag omschrijft. Een beetje een thuiswedstrijd dus, vanavond, een garantie op succes, kortom; een voorrecht om hedenavond bij te mogen zijn.
Voor de hoofddis is het echter eerst tijd voor het voorprogramma van The Wallflowers, de formatie rond Jakob Dylan – zoon van. De band speelt een korte, doch energieke set van zeven nummers uit het eigen oeuvre, aangevuld met ‘The Waiting’ van Tom Petty and the Heartbreakers. Zeer de moeite, en bovendien worden de aanwezigen passend opgewarmd met enkele sterke gitaarsolo’s van Chris Masterson.
Amper een plas en een drankje later worden de lichten in de zaal gedempt, het moment waar eenieder zo naar uitkijkt is ineens daar, een oorverdovend applaus klinkt, het Amerikaanse publiek laat van zich horen. Rustig betreedt de band het podium, bij de eerste glimp van Clapton zwelt het gejoel nog eens extra aan. De voorman steekt zijn hand op bij wijze van begroeting, buigt lichtjes voorover, glimlacht, hangt zijn elektrische gitaar om en speelt zodra Sonny Emory heeft afgeslagen wat eerste rake licks. De Garden vult zich met het geluid van die ene gitaar, Claptons Stratocaster, en dat gevoel is onbeschrijfelijk. ‘White Room’ wordt even later ingezet, ik kan me geen beter nummer bedenken om een concert mee te beginnen, met dat epische intro, wat een knaller. Eric is goed bij stem, fel op gitaar, de overige bandleden on point.
‘Good evening!’, en door. ’Key To The Highway’ en ‘Hoochie Coochie Man’, de min of meer vaste blueswaarden in het eerste gedeelte van Claptons set klinken uitstekend. De uitvoeringen ervan hebben de laatste jaren absoluut een upgrade gekregen met de geanimeerde solo’s van toetsenist Tim Carmon, die de plaats heeft ingenomen van Paul Carrack – natuurlijk ook niet de minste. De slidesolo die Doyle Bramhall II vanavond uit zijn mouw schudt op Hoochie is al evenzo goed.
Met een ijzersterk ‘Sunshine Of Your Love’ gaat het dak er alvast een keertje af, men is uitzinnig zodra de herkenbare riff klinkt, er zijn genoeg Creamliefhebbers present.
Dan is het tijd om te unpluggen, tijd voor het akoestische deel van de avond. Clapton zet zich op zijn stoel, krijgt zijn Martin-gitaar aangereikt. En ineens spreekt hij. Slechts enkele zinnen zijn het, maar toch. Ik spits mijn oren, tracht te horen wat-ie zegt, maar het is voor mij onverstaanbaar en voorbij voor ik er goed en wel erg in heb – helaas pindakaas. Vooraan in de zaal wordt gelachen, het was vast grappig, hoe kan het ook anders. Zichtbaar goed gehumeurd begint EC aan ‘Nobody Knows You When You’re Down And Out’, zalig als altijd, een zekerheid bovendien – Clapton zelf speelt het dolgraag -, maar wat ongewoon op deze plek in de set. Het betekent in ieder geval vrijwel zeker geen ‘Bell Bottom Blues’, waarmee Clapton de eerste Amerikaanse concerten aan zijn akoestisch repertoire begon als eerbetoon aan de recent overleden Bobby Whitlock, waarmee hij het nummer ooit schreef.
‘Kind Hearted Woman Blues’ dan, en de MSG is voor even de Mississippi Delta. Eric maakt het zichzelf niet gemakkelijk door de kopstem te pakken – het kan op ruime appreciatie van de toch al uitbundige toehoorders rekenen.
Met ‘The Call’, van Claptons jongste soloalbum Meanwhile (2024) volgt de verrassing van de avond. De cover van Robert Nieuwirth werd in april nog een aantal maal gespeeld in Tokio maar werd daarna niet meer opgevoerd. Prachtig nummer met mooie tekst – door Eric vanavond verscheidene keren door elkaar gehusseld, maar dat drukt de pret geenszins, de boodschap komt over.
Ook ‘Layla’, is terug van weggeweest, alle Amerikaanse shows tot zover, en dat is niet verkeerd. De korte solootjes van achtereenvolgens Chris, Nathan (op contrabas!), Eric, Doyle en Tim wisselen elkaar soepeltjes af.
‘Can’t Find My Way Home’, gezongen door Erics vriend en bassist Nathan East, is andermaal zo’n nummer dat het buitengewoon goed lijkt te doen aan de overkant van de Atlantische Oceaan. Collectieve vreugde in een gepolariseerd land – het bestaat. De Blind Faith-klassieker met herkenbare neerwaartse baslijn heeft altijd iets magisch en zorgt vanavond bij velen voor kippenvel.
Het verveeld nooit om Eric Clapton ‘Tears In Heaven’ te horen zingen maar daarna is het absoluut de hoogste tijd om de stekkers terug in de versterkers te rammen. Deel drie gaat van start, en hoe! De MSG wordt eerst eens lekker verwend met ‘Badge’, het geluid staat goed hard, en daarna met een van de hoogtepunten van Claptons show dit jaar; het fabuleuze ‘Old Love’. De rustige opbouw, de voortdurende emoties in het gezicht van Eric, zijn lange felle gitaarsolo en dan tot slot Tim Carmon die losgaat op zijn keyboard, mensenlief, je houdt het simpelweg niet voor mogelijk.
Het iconische ‘Crossroads’ is immer gut, zo’n beetje iedereen in de zaal staat inmiddels. Slow blues ‘Little Queen Of Spades’, sinds jaar en dag een heuse masterpiece vol muzikale uitspattingen volgt, en alsof dat allemaal nog niet genoeg is krijgt New York ‘Got To Get Better In A Little While’ voorgeschoteld. Die ouwe rockt nog als een gek!
Maar dan, bam, aan al het goede blijkt toch echt een eind te komen. De instrumenten worden weggezet en de bandleden lopen af onder luide toejuiching.
Het duurt echter maar kort vooraleer iedereen weer terug is on stage, ik snap het, morgen mogen de anciens weer aan de bak in de Mohegan Sun Arena in Uncasville – de laatste stop van 2025. Een beetje op tijd naar bed is dan wel aardig. Nathan besluit de zaal flink op te zwepen en dat werkt, iedereen gaat los op ‘Cocaïne’. Het is een topuitvoering en nog een allerlaatste keer genieten met volle teugen. Het was goed, het was geweldig, het was fantastisch. Het grote wachten op de bekendmaking van een tourschema voor 2026 is begonnen.